Mohamed Manek

Mohamed Manek - A man with a brave heart

આ વાર્તાના ગુજરાતી અનુવાદ વાંચવા માટે નીચે સ્ક્રોલ કરો'

(narrated & written by sons, Akbar-Ali Manek, Raza-Husein Manek and Mohamed-Husein Manek, and edited by grandson Mr Jaffer Raza-Husein Manek)

Journey to Africa 1903

With favourable trade-winds, the sea journey by dhow from Porbandar to Mombasa took around 30 days. When the sea was rough, the journey could take longer, and even blow the dhow to Madagascar. Mohamed Manek set off on a dhow in 1903 when he was only 13. The journey took about three months. At Mombasa, Mohamed Manek started working for dummyLink0, “the Uncrowned King of East Africa”, and was soon appointed the manager of his Boondo estate in Mengo. MM had to travel partly by railway and partly on ox-cart to Kisumu, and then sail up Lake Victoria by boat to Entebbe.

In 1910, at the age of 20, Mohammed Manek went to Zanzibar to marry Fatmabai Ladha Khaki. He then returned to Uganda to start his own business. MM had his first farm near Bujuta, five miles across the river from Jinja, off the main road to Kampala. Lions roared at night.

Various other pioneering personalities from Kutch and Gujarat were settling nearby. dummyLink0 came in 1904; Velji Bhowan, dummyLink0, Abdalla Nathoo, Juma Moman and dummyLink0 by 1907.

Suleman Esmail worked in Haji Merali’s business. In 1906, the renowned Haji Suleman Turk established a postal service by giving a personal guarantee to the colonial government that he would achieve yearly sales of postage stamps of at least 500 Rupees.

Roads were being improved and telegraph service was introduced the same year. Asian settlers started to run general retail stores and shops in the interior. Pirmohamed Turk started a small shop in Bugungu. The number of shops in Bujuta increased to six, three owned by Ismaili families of Kara Pradhan, Jamal Pradhan and Velji Bhowan; the other three owned by families of Nasser Pradhan, Ali Jeraj and the brothers Hassanali and Rajabali Rashid. The two brothers married MM’s two daughters, Hasanali to Jenabai and Rajabali to Kulsumbai.

The two main agricultural products in that part of Uganda at that time were red pepper (known as “pilli pilli ho ho”) and sesame seeds. In 1910, an Englishman named Mr Burkle started ginning cotton using a hand-wheel to comply with the government’s policy to give preference to cotton. By 1923, cotton had become the main cash-crop of Uganda.

At around, this time Mohamed Manek owned two large plantations at Bujuta and Boondo (14 miles from the Source of the Nile; probably bought from dummyLink0) where he planted rubber, coffee, maize and sugar cane. He built a mill to make jaggery. He started a cotton ginnery at his Bujuta estate and purchased land in nearby Bamungaya to grow more sugarcane to manufacture jaggery. He upgraded his means of transportation from the ox-cart to a motor cycle with a sidecar. Africans fled into the bush at the sight of this noisy, smoky contraption. Soon he became the first person to own a motor car in Busoga, a Ford Model-T.

Courage

In his early days when he travelled by ox-cart, MM always carried a gun as protection against wild animals and the occasional robbers. The nearby lions had discovered a supply of easy food in MM’s cattle ranch. Early one morning in 1917 when he opened his front door he found two huge lions, male and female, staring at him. Manek ran back into the house, grabbed his rifle and shot both. After this, Manek taught his wife how to use a gun in case of similar emergencies when he was not around. The occasion arrived soon, but it was in the form of African robbers armed with spears and pangas (machetes) climbing over the plantation fence. Fatmabai fired off a round of bullets in the air. The bandits dispersed.

In 1930, a worse fate befell Nasser Pradhan in his village shop outside Jinja. Fifty Africans in war paint surrounded the shop, brandishing pangas and spears. MM was passing by. He fired off a few shots in the air. The bandits fled. One of them was caught and handed over to the police, but the stolen goods were never recovered.

The mid-1920s are remembered for the plague in Busoga. It brought out the mettle in the settlers. Juma Moman developed the usual symptom, a knot on the thigh. He refused modern medicine and simply prepared a red hot iron which he placed directly on the knot. Victims included members of the family of Rashid Khamis, and Allidina Visram’s lieutenant. So many people were dying that burial was haphazard, sometimes without any religious services. No one was prepared to perform the ghusal, the Islamic ritual washing of the body before burial. Fatmabai, assisted by an African lady, did that for the ladies and MM for the men. The ghusals took three consecutive days to complete.

Relocating to Jinja

In early 1930s, MM had a setback at his plantation. His in-house accountant had embezzled monies and absconded to India.

In 1932, Mohammed Manek and his family moved to Jinja. Fatmabai passed away on 26 September 1935; she is buried in Jinja cemetery. She had borne seven children – sons Abdul-Husein, Abdul-Rasool, Akbar-Ali, Raza-Husein, Mohamed-Husein, and daughters Jena-bai and Kulsum-bai.

MM travelled to Kutch, India, sold his ancestral farmland in Bidra, Kutchchh, British Indiaand brought back the capital to Uganda to expand his businesses. MM married again, this time in India, to Sugrabai of Kera, Kutchchh. She had six children; Ramzan-Ali, Asgar-Ali, Inayat-Ali, Sultan-Ali, and daughters Nargis-bai and Nasim-bai.

After the expulsion of Asians from Uganda, Sugrabai settled in Hamilton, Ontario, where she died in 2005.

Bus Transport

In the 1940s, Jinja had several independent Asian bus transport operators. They squabbled and engaged in cut-throat competition for passengers and routes, including poaching passengers, right from their seats by offering them lower fares. There were no fixed departure times for the journeys. The bus station was as chaotic as a fish market.

Mohammed Manek proposed a scheme to unite all the bus operators with shares in a company, with each shareholder getting a proportion of the profits. That is how Eastern Province Bus Co Ltd was created. It was a daunting task, especially as these bus operators were neither well educated nor well informed. There was no track record to go by, nor another transport company to emulate. Since MM commanded the respect of these independent bus operators, he managed to persuade them to unite under his leadership. He engaged the assistance of a lawyer R G Vedd of Lugazi to draw up a business plan to submit to the British Governor who used to visit MM's estate house which had a dining table for 50 persons. MM’s team negotiated a monopoly for the company in eastern Uganda. Eastern Province Bus Co Ltd had its head office in Jinja. Mohamed Manek became its first director and company secretary, with directorships to the brothers Mohamed Mitha and Ibrahim Mitha, Pabari, Mohamed Rahemtulla, and brothers Hassanali and Rajabali Rashid. The first bus route was from Jinja to Mbale, 125 miles to the east. That bus route helped Mbale become Uganda’s third largest town. Soon after, a second route was opened to Soroti located half way to the north.

Mohamed Manek died in 1949 in Jinja. He is buried at the graveyard next to Jinja Hospital opposite Jinja Senior Secondary School.

The above narrative was written by sons Akbar-Ali Manek, Raza-Husein Manek and Mohamed-Husein Manek, edited by grandson Mr Jaffer Raza-Husein Manek.

Where did the Maneks disperse to?

After the expulsion, Mohammed Manek’s descendants resettled in Britain, Canada, Sweden, Holland and Switzerland.
Jena*bai, Abdul*Husein and Sultan died in Jinja and are buried at the graveyard next to Jinja Hospital opposite Jinja Senior Secondary School.
Abdul*Rasul migrated to England; buried near Guildford.
Akbar*Ali migrated to Scotland, then resettled in Birmingham; buried in Birmingham.
Raza*Husein and Kulsum*bai migrated to Sweden; buried in Trollhattan.
Mohamed Husein migrated to England; buried near Watford.
Sugrabai migrated to Hamilton, Ontario, Canada; buried there.
Ramzan is buried in Hamilton, Ontario, Canada.
Asgar, Inayat, Nargis and Nasim migrated to Hamilton, Ontario, and are happily settled there.
Grandchildren and descendants live in Sweden, Netherlands, Switzerland, England, Scotland, USA and Canada.

Mohamed Manek

(Narrated by Kulsumbai Rajabali Rashid, daughter of Mohamed Manek)

Mohamed Manek migrated from British Indiato Mombasa in 1905. He then proceeded to Kisumu by train and by boat to Entebbe. He then went to Jinja, where he joined in the employment of the famous entrepreneur Alidina Visram. After working for 15 years, he bought a farm near Bujuta, 14 miles from Jinja. He grew rubber, coffee, sugarcane and maize at this farm. He also produced jaggery from sugarcane.

Mohamed and his family lived in a house made of mud. Once he had to travel for work and had to leave his family behind. A group of bandits, armed with bows, arrows, scythes and spears attacked his home while he was away. Mohamed’s wife Fatmabai, took a rifle and started shooting. On hearing rifle shots, the bandits ran away. Fatmabai, who had learned how to use rifle from Mohamed was able to avert disaster.

Mohamed Manek had cows and goats at his farm. He used to regularly lose one or two animals being eaten up by the lions. One early morning, Mohamed opened his house door, only to find two lions staring at him. He immediately got hold of his rifle and fired shots at the lions.

In 1926, there was a plague outbreak. An Ismaili brother, dummyLink0, his wife and his daughter got this infectious disease. Rashid’s wife died as a result of this disease. No one was ready to give Ghusl (Islamic ritual bath) to the lady due to the infectious nature of the disease. Fatmabai and an African lady gave Ghusl. On the second day, Rashid passed away and Mohamed gave him Ghusl and handed over the body to the Ismaili community. On the third day, the daughter passed away and Fatmabai carried out the Ghusl rituals.

Mohamedbhai Manek passed away in Jinja in 1947.

He had five sons and two daughters with his first wife Fatmabai who passed away in 1935 at Jinja.

Mohamedbhai later married Sugrabai with whom he had four sons and two daughters.

Sugrabai passed away in Canada in 2005.

મોહમદ માણેક - એક બહાદુર હૃદય સાથે એક માણસ (પુત્રો, અકબર-અલી માનેક, રઝા-હ્યુઝિન માણેક અને મોહમદ-હ્યુઝિન માણેક દ્વારા લખાયેલી અને તેમના પૌત્ર મિ. જાફર રાઝા-હ્યુઝિન માણેક દ્વારા સંપાદિત)

આફ્રિકા માટે જર્ની 1903 અનુકૂળ વેપાર-પવન સાથે પોરબંદરથી મૉંબાસા સુધીના દરિયાઈ સફરને લગભગ 30 દિવસ લાગ્યાં. જ્યારે સમુદ્ર ખરબચડી હતી, પ્રવાસ વધુ સમય લાગી શકે છે, અને મેડાગાસ્કરને પણ આઘાત પહોંચાડી શકે છે. મોહમદ માણેક 1903 માં જ્યારે તે માત્ર 13 વર્ષનો હતો ત્યારે આ શો પર બંધ રહ્યો હતો. આ પ્રવાસમાં લગભગ ત્રણ મહિના લાગ્યાં. મોમ્બાસા ખાતે, મોહમદ મનેકે "પૂર્વ આફ્રિકાના અવિશ્વાસુ રાજા" ઓલિડીના વિસાર માટે કામ કરવાનું શરૂ કર્યું હતું, અને ટૂંક સમયમાં મેનોગોમાં તેના બોન્ડો એસ્ટેટના મેનેજર તરીકે નિમણૂક કરી હતી. એમએમએ અંશતઃ રેલવે દ્વારા અને અંશતઃ ઓક્સ-કાર્ટ પર કિસુમુને મુસાફરી કરવી પડી હતી અને પછી હોડીથી વીએફરે તળાવમાં ઍંટેબેમાં જવું પડ્યું હતું.

1910 માં, 20 વર્ષની ઉંમરે, મોહમ્મદ માણેક ફંટામાબાઈ લાધા ખાકી સાથે લગ્ન કરવા ઝાંઝીબાર ગયો. ત્યાર બાદ તે યુગાન્ડા પરત ફર્યો અને પોતાનું કામ શરૂ કર્યું. એમએમ પાસે બુજાતા પાસેનો તેમનો પ્રથમ ખેતર, જંજાથી નદી તરફ પાંચ માઈલ, કમ્પાલાથી મુખ્ય માર્ગ પર હતો. લાયન્સ રાત્રે ભાંગી.

કચ્છ અને ગુજરાતના અન્ય અગ્રણી વ્યક્તિત્વ નજીકના સ્થાયી થયા હતા. નાસ્સેર પ્રધાન 1904 માં આવ્યા; 1907 દ્વારા વેલ્જીભવણ, હાજી મેરલી, અબ્દાલ્લા નાથૂ, જુમા મમ્મીન અને સુલેમાન ઇસ્મેમ.

સુલેમાન એએસએમમે હાજી મેર્લીના વ્યવસાયમાં કામ કર્યું હતું. 1906 માં, જાણીતા હાજી સુલેમાન ટર્કએ વસાહતી સરકારને અંગત બાંયધરી આપીને ટપાલ સેવાની સ્થાપના કરી હતી કે તે ઓછામાં ઓછા 500 રૂપિયાની ટપાલ ટિકિટનું વાર્ષિક વેચાણ પ્રાપ્ત કરશે.

રસ્તાઓ સુધારી રહ્યા હતા અને તે જ વર્ષે ટેલિગ્રાફ સેવાની શરૂઆત કરવામાં આવી હતી. એશિયન વસાહતીઓએ સામાન્ય રિટેલ સ્ટોર્સ અને દુકાનોને આંતરિકમાં ચલાવવાનું શરૂ કર્યું. પિરુમોહ્ડ ટર્કએ બુગુંગુમાં એક નાની દુકાન શરૂ કરી. બુજૂતામાં દુકાનોની સંખ્યા વધીને છ, ત્રણ, કારા પ્રધાન, જમાલ પ્રધાન અને વેલજી ભવનના ઇસ્માઇલી પરિવારોની માલિકીના છે; અન્ય ત્રણ નાસીર પ્રધાન, અલી જરાજ અને ભાઈઓ હસલાલી અને રાજબલી રશીદના પરિવારોની માલિકીના છે. બે ભાઈઓએ એમ.એમ.ની બે પુત્રીઓ, હસલાલીથી જેનાબાઈ અને રાજબલીથી તુલસીને લગ્ન કર્યા.

યુગાંડાના તે ભાગમાં બે મુખ્ય કૃષિ પેદાશો લાલ મરી (જેને "પિલિ પિલી હો હો" તરીકે ઓળખવામાં આવે છે) અને તલનાં બીજ 1 9 10 માં, મિસ્ટર બર્કલે નામના એક અંગ્રેજ વ્યક્તિએ કપાસની પસંદગી આપવા સરકારની નીતિના પાલન માટે હાથ-ચક્રનો ઉપયોગ કરીને કપાસની શરૂઆત કરી. 1923 સુધીમાં કપાસ યુગાન્ડાનું મુખ્ય રોકડ પાક બની ગયું હતું.

આસપાસ, આ સમયે મોહમદ મૅકેક પાસે બુજૂતા અને બોન્ડોમાં બે મોટી વાવેતરો હતા (નાઇલના સોર્સમાંથી 14 માઈલ; સંભવતઃ ઓલિડીના વિસ્રમથી ખરીદી) જ્યાં તેમણે રબર, કોફી, મકાઇ અને શેરડી વાવણી કરી હતી. તેમણે ગોળ બનાવવા માટે એક મિલ બનાવી. તેમણે બુજુતા એસ્ટેટમાં કપાસના દાણા શરૂ કર્યાં અને નજીકના બમન્ગાયામાં જમીન ખરીદી અને ગોળ ઉત્પાદન માટે વધુ શેરડી ઉગાડ્યો. તેમણે બળદની ગાડીથી વાહનવ્યવહારને સાઈડ કાર્સ સાથે મોટર ચક્રમાં પરિવહન કર્યું. આફ્રિકન આ ઘોંઘાટીયા, સ્મોકી કોન્ટ્રાપ્શનની દૃષ્ટિએ ઝાડવું માં ભાગી ગયા. ટૂંક સમયમાં જ બૌસાગામાં એક મોટર કારની માલિકીની તે પ્રથમ વ્યક્તિ બની, ફોર્ડ મોડલ-ટી.

હિંમત તેમના પ્રારંભિક દિવસોમાં જ્યારે તેઓ ઓક્સ-કાર્ટ દ્વારા પ્રવાસ કરતા હતા, ત્યારે એમએમ હંમેશા જંગલી પ્રાણીઓ અને ક્યારેક ભાંગફોડિયાઓને સામે રક્ષણ તરીકે બંદૂક લઈ રહી હતી. નજીકના સિંહોએ એમ.એમ.ના પશુ રાંચમાં સરળ ખોરાક આપવાની શોધ કરી હતી. 1917 ની એક વહેલી સવારમાં જ્યારે તેમણે પોતાના મોરચાના દરવાજા ખોલ્યા ત્યારે તેમને બે મોટા સિંહ, નર અને માદા મળ્યા, તેમની પાસે ઝંખતા. માણેક ઘરે પાછો ફર્યો, તેની રાઈફલ પકડીને અને બન્નેને ગોળી મારી. આ પછી, મેકેકે પોતાની પત્નીને તે જ આકસ્મિક કિસ્સામાં બંદૂકનો ઉપયોગ કેવી રીતે કરવો તે શીખવ્યું જ્યારે તે આસપાસ ન હતો. આ પ્રસંગે ટૂંક સમયમાં આવી પહોંચ્યો, પરંતુ તે ભાડાની વાડ પર ચડતા ભાલા અને પેંગ્સ (મૅફેટેસ) સાથેના આફ્રિકન ભાંગફોડિયાઓને સ્વરૂપમાં હતા. ફતમાબાઈએ હવામાં ગોળીઓના ગોળાને હટાવી દીધી. આ બેન્ડિટ્સ વિખેરાઇ

1930 માં, જીન્જાની બહારના તેમના ગામની દુકાનમાં નાસીર પ્રધાનનું ખરાબ ભાવિ થયું. યુદ્ધના પચાસ આફ્રિકનોએ પાન્ગાસ અને ભાલાને છાપવા માટે દુકાનની આસપાસ ઘેરાયેલા. એમ.એમ. તેમણે હવામાં થોડા શોટ ફટકાર્યા આ બેન્ડિટ્સ ભાગી તેમાંના એકને પકડીને પોલીસને સોંપી દેવામાં આવ્યા હતા, પરંતુ ચોરાયેલી ચીજવસ્તુઓ ક્યારેય બચાવી ન હતી.

1920 ના દાયકાના મધ્યમાં બસગામાં પ્લેગ માટે યાદ કરવામાં આવે છે. તે વસાહતીઓ માં માલ લાવવામાં જુમા મમીને સામાન્ય લક્ષણો, જાંઘ પર ગાંઠ વિકસાવી. તેણે આધુનિક દવાનો ઇનકાર કર્યો હતો અને માત્ર એક લાલ ગરમ લોખંડ તૈયાર કર્યું છે, જે તેણે ગાંઠ પર સીધું રાખ્યું હતું. પીડિતોમાં રશીદ ખમીસના પરિવારના સભ્યો અને ઓલિડીના વિસારના લેફ્ટનન્ટ હતા. ઘણા લોકો મૃત્યુ પામ્યા હતા કે દફન અસ્પષ્ટ હતું, ક્યારેક કોઈ ધાર્મિક સેવાઓ વિના દફનવિધિ પહેલાં શરીરની ઇસ્લામિક ધાર્મિક ધોવાને ધુત્કાર કરવા માટે કોઈ તૈયાર ન હતું. એક આફ્રિકન મહિલા દ્વારા મદદ કરવામાં આવેલા ફતમાબાઈ, પુરુષો માટે એમ.એમ. આ ઘોષણોને પૂર્ણ કરવા માટે સતત ત્રણ દિવસ લાગ્યા.

જિનજાને સ્થાનાંતરિત 1930 ના દાયકાના પ્રારંભમાં, એમએમએ તેના વાવેતરમાં એક આંચકો ઊભો કર્યો હતો. તેમના ઈન હાઉસ હિસાબકે મોનિયસને છુપાવી દીધું હતું અને ભારતને ફાંસીની સજા કરી હતી.

1932 માં, મોહમ્મદ માણેક અને તેમનું કુટુંબ જિનજા ગયા. 26 સપ્ટેમ્બર 1935 ના રોજ ફતમાબાઈનું અવસાન થયું; તેણી જીન્જા કબ્રસ્તાનમાં દફનાવવામાં આવી છે. તેણીએ સાત બાળકો જન્મેલા - પુત્રો અબ્દુલ-હ્યુઝિન, અબ્દુલ-રસૂલ, અકબર-અલી, રઝા-હ્યુઝિન, મોહમ્મદ-હુસૈન, અને પુત્રીઓ જેના-બાઈ અને કલ્સુમ-બાઈ.

એમ.એમ. કચ્છમાં મુસાફરી કરી, ભારત, બિડરા, કચ્છમાં, ભારતમાં તેના પૂર્વજ ખેતીની જમીન વેચી અને તેના વ્યવસાયોને વિસ્તૃત કરવા યુગાન્ડાને પાછી લાવી. એમએમએ ફરીથી લગ્ન કર્યાં, આ વખતે ભારતમાં, કેરાના સુગરાઇ, કચ્છમાં. તેણીને છ બાળકો હતા; રામઝાન-અલી, અસગર-અલી, ઈનાત-અલી, સુલતાન-અલી, અને દીકરીઓ નરગીસ-બાઈ અને નસીમ-બાઈ.

યુગાન્ડાથી એશિયનોના હકાલપટ્ટી બાદ, સુગરાઇ હેમિલ્ટન, ઑન્ટારીયોમાં સ્થાયી થયા, જ્યાં તેણી 2005 માં મૃત્યુ પામ્યા.

બસ ટ્રાન્સપોર્ટ 1 9 40 ના દાયકામાં, જીન્જામાં ઘણી સ્વતંત્ર એશિયન બસ ટ્રાન્સપોર્ટ ઓપરેટરો હતા. તેઓ શંકાસ્પદ અને મુસાફરો અને રસ્તાઓ માટે કટ્ટર હરીફાઈમાં વ્યસ્ત હતા, જેમાં ગરીબ પ્રવાસીઓનો સમાવેશ થાય છે, તેમની બેઠકોથી તેમને નીચા ભાડા આપીને. મુસાફરી માટે નિશ્ચિત પ્રસ્થાન પ્રસંગ નથી. બસ સ્ટેશન માછલી બજાર તરીકે અરાજકતા સમાન હતું.

મોહમ્મદ માણેકએ કંપનીમાંના શેર્સ સાથે તમામ બસ ઓપરેટર્સને એકસાથે જોડવા માટેની યોજનાની દરખાસ્ત કરી હતી, જેમાં દરેક શેરહોલ્ડરને નફાના પ્રમાણમાં મેળવવામાં આવે છે. પૂર્વીય પ્રાંત બસ કંપની લિમિટેડની રચના કરવામાં આવી છે. તે એક ભયાવહ કાર્ય હતું, ખાસ કરીને કારણ કે આ બસ ઓપરેટરો સારી રીતે શિક્ષિત ન હતા તેમજ સારી જાણકાર ન હતા. ત્યાં જવા માટે કોઈ ટ્રેક રેકોર્ડ ન હતો, ન અન્ય પરિવહન કંપની અનુકરણ કરવા માટે. એમએમએ આ સ્વતંત્ર બસ ઓપરેટરોના આદરને આદેશ આપ્યો હોવાથી, તેમણે તેમને તેમના નેતૃત્વ હેઠળ એક થવા માટે સમજાવવા વ્યવસ્થાપિત. તેમણે બ્રિટિશ ગવર્નરને સબમિટ કરવા માટે બિઝનેસ પ્લાન બનાવવાની વકીલ આર જી વેડેની મદદ લીધી જેમાં એમ.એમ.ના એસ્ટેટ હાઉસની મુલાકાત લીધી જે 50 વ્યક્તિઓ માટે ડાઇનિંગ ટેબલ ધરાવે છે. એમએમની ટીમએ પૂર્વીય યુગાન્ડામાં કંપની માટે મોનોપોલીની વાટાઘાટ કરી હતી. પૂર્વીય પ્રાંત બસ કંપની લિમિટેડના જીન્જામાં તેની મુખ્ય કચેરી હતી મોહમદ માણેક તેના પ્રથમ ડાયરેક્ટર અને કંપનીના સચિવ બન્યા હતા, જેમણે ભાઈઓ મોહમદ મીઠા અને ઇબ્રાહિમ મિતા, પબારી, મોહમ્મદ રાહમતુલા અને ભાઇઓ હસનાલી અને રાજબલી રશીદને નિર્દેશકો આપ્યા હતા. પ્રથમ બસનો માર્ગ જીન્જાથી Mbale, પૂર્વથી 125 માઈલ સુધીનો હતો. તે બસ માર્ગે યુબાગાંના ત્રીજા ક્રમનું સૌથી મોટું શહેર બન્યું હતું. તરત જ, ઉત્તર દિશામાં સોરૉટી સ્થિત બીજા માર્ગને બીજા માર્ગે ખોલવામાં આવ્યો.

મોહમદ માણેક 1949 માં જીન્જામાં મૃત્યુ પામ્યા હતા. જિન્જા સિનિયર સેકન્ડરી સ્કૂલ વિરુદ્ધ જીન્જા હોસ્પિટલની નજીકના કબ્રસ્તાનમાં તેમને દફનાવવામાં આવ્યા છે.

ઉપરોક્ત કથા પુત્રો અકબર-અલી માણેક, રઝા-હ્યુઝિન માણેક અને મોહમદ-હ્યુઝિન માણેક દ્વારા લખવામાં આવી હતી, જે પૌત્ર મિ. જાફરરઝા-હ્યુઝિન માણેક દ્વારા સંપાદિત છે.

જ્યાં મૅક્સે ફેલાયા હતા?

હકાલપટ્ટી બાદ, બ્રિટન, કેનેડા, સ્વીડન, હોલેન્ડ અને સ્વિટ્ઝર્લેન્ડમાં પુનઃસ્થાપિત મોહમ્મદ માકેકના વંશજો
જેના*બાય, અબ્દુલ*હ્યુઝિન અને સુલતાન જીન્જામાં મૃત્યુ પામ્યા હતા અને જીન્જા સિવિલ સ્કૂલના વિરુદ્ધ જીન્જા હોસ્પિટલની બાજુના કબ્રસ્તાનમાં દફનાવવામાં આવ્યા હતા.
અબ્દુલ*રસૂલ ઇંગ્લેન્ડમાં સ્થાયી થયા; ગિલ્ડફોર્ડ નજીક દફનાવવામાં
અકબર*અલી સ્કોટલેન્ડમાં સ્થળાંતર કરે છે, પછી બર્મિંગહામમાં પુનઃસ્થાપિત થાય છે; બર્મિંગહામમાં દફન
રઝા*હ્યુઝિન અને કલ્સુમ*બાઈ સ્વીડનમાં સ્થાયી થયા; Trollhattan દફનાવવામાં
મોહમદ હ્યુઝિન ઇંગ્લેન્ડ સ્થળાંતર; વૅડફોર્ડ નજીક દફનાવેલ.
સુગરાહાઈ હેમિલ્ટન, ઑન્ટારીયો, કેનેડામાં સ્થાનાંતરિત; ત્યાં દફનાવવામાં
રામઝાનને હેમિલ્ટનમાં, ઑન્ટારીયોમાં, કેનેડામાં દફનાવવામાં આવે છે.
અસગર, ઈનાત, નરગીસ અને નાસીમ હેમિલ્ટન, ઓન્ટારીયોમાં સ્થાયી થયા હતા અને ત્યાં સુખેથી સ્થાયી થયા છે.
પૌત્રો અને વંશજો સ્વીડન, નેધરલેન્ડ, સ્વિટ્ઝર્લેન્ડ, ઈંગ્લેન્ડ, સ્કોટલેન્ડ, યુએસએ અને કેનેડામાં રહે છે

મોહમદ માણેક (મોહમ્મદ માણેકની પુત્રી કલ્સ્સલી રાજાબલી રશીદ દ્વારા કથન કરે છે)

મોહમ્મદ મૅકેક ભારતથી મોમ્બાસામાં 1905 માં સ્થળાંતર કર્યું. પછી તેમણે ટ્રેન દ્વારા કિશનુમુ અને એંટેબેમાં હોડી સુધી આગળ વધ્યા. પછી તે જિનજા ગયા, જ્યાં તેમણે પ્રખ્યાત ઉદ્યોગપતિ એલિડિના વિસારના રોજગારમાં જોડાયા. 15 વર્ષ સુધી કામ કર્યા બાદ, તેમણે બુજાતા નજીક એક ખેતર ખરીદ્યું, જીન્જાથી 14 માઇલ આ ફાર્મમાં તેમણે રબર, કોફી, શેરડી અને મકાઈનો વિકાસ કર્યો. તેમણે શેરડીમાંથી ગોળનું ઉત્પાદન કર્યું.

મોહમદ અને તેમનું કુટુંબ કાદવથી બનેલા ઘરમાં રહે છે. એકવાર તેને કામ માટે મુસાફરી કરવી પડતી હતી અને તેના પરિવારને પાછળ છોડી દેવાનું હતું. તેઓ દૂર હતા ત્યારે શરણાગતિ, તીરો, સ્કેટેશ અને ભાલાથી સજ્જ બેન્ડિટ્સનો એક જૂથ તેમના ઘર પર હુમલો કર્યો. મોહમદની પત્ની ફતમાબાઈએ રાઇફલ લીધી અને શૂટિંગ શરૂ કર્યું. રાઇફલ શોટ સાંભળીને, બેન્ડિટ્સ દૂર ચાલી હતી. મોહમ્મદથી રાઈફલનો ઉપયોગ કેવી રીતે કરવો તે શીખ્યા ફાતમાઈ, આપત્તિને ટાળવા માટે સક્ષમ હતા.

મોહમદ માણેક પાસે તેમના ખેતરમાં ગાય અને બકરાં હતાં. તેઓ સતત એક અથવા બે પ્રાણીઓને સિંહ દ્વારા ખાવામાં આવે છે. એક વહેલી સવારે, મોહમેમે પોતાના ઘરના બારણું ખોલ્યાં, ફક્ત બે સિંહો તેમની તરફ ઝુકાવતા. તેમણે તરત જ સિંહની રાઇફલ અને શોટ પકડાવી લીધા.

1926 માં, પ્લેગ ફાટી નીકળ્યો હતો. ઇસ્માઇલી ભાઈ, રશીદ ખમીસ, તેમની પત્ની અને તેમની પુત્રીને આ ચેપી રોગ મળ્યો. રશીદની પત્ની આ રોગના પરિણામે મૃત્યુ પામ્યા હતા. રોગના ચેપી સ્વભાવને કારણે કોઈ પણ સ્ત્રીને ઘુસલ (ઇસ્લામિક ધાર્મિક સ્નાન) આપવા તૈયાર ન હતી. ફતમાબાઈ અને એક આફ્રિકન મહિલાએ ઘુસલ આપ્યો. બીજા દિવસે, રશીદનું અવસાન થયું અને મોહમ્મદે તેમને ઘુસલ આપ્યો અને ઇસ્માઇલી સમુદાયને તેના શરીરને સોંપી. ત્રીજા દિવસે, પુત્રીનું અવસાન થયું અને ફતમાબાઈએ ઘુસલની ધાર્મિક વિધિઓ કરી.

મોહમદભાઈ મેકેક 1947 માં જીન્જામાં મૃત્યુ પામ્યા હતા.

તેમની પ્રથમ પત્ની ફતમાબાઈ સાથે પાંચ પુત્રો અને બે પુત્રીઓ હતા, જેઓ 1935 માં જીન્જા ખાતે નિધન પામ્યા હતા.

મોહમેભાઈએ પાછળથી સુગરાઈ સાથે લગ્ન કર્યાં, જેની સાથે તેમને ચાર પુત્રો અને બે દીકરીઓ હતી.

સુગરાઇ 2005 માં કેનેડામાં અવસાન પામ્યા હતા. dummyLink0